Βουρώ σε που τα πισώ

Ανοίγει παρένθεση. Ναι, κι αυτό, είναι ένα ποστ που ήταν χωσμένο για κάμποσο καιρό στα drafts. Η αλήθκεια να λέγεται, εν κάπως αναχρονιστικό, τούτα που θα διηγηθώ εξελίχθηκαν μες το καλοκαίρι ως και την πρώτη μέρα του σχολείου. Απλά πιστεύω ότι εν σημαντικό να πάρουμεν τα πράγματα με σειρά και μιας και σε πολλούς αρέσκουν οι ερωτο-ιστορίες μου, ιδιαίτερα με τον Κύριο Μιχάλη, πως να το κάμουμεν εν αναγκάιο να συνεχίσω τα επεισόδια που τζιαμέ που εμείναμεν. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Μιχάλης όταν ήρθα από την Αμερική

Ήμουν που λες αγαπητέ ρίντερ, ένα μήνα στο Αμέρικα. Μπορώ να πω, η πιο μεγάλη αλλαγή που έκαμεν πάνω μου η Ου-Ες-Α ήταν ότι εκατάφερα μες την διάρκεια 30 ημερών και έβαλα 10 κιλά! Αμαρτία!! Θαύμα!! Κι όμως! Εν Αμέρικα τα γέριμα, εν γίνεται να πάεις και να μεν έρτεις πίσω διπλάσιος. Βέβαια στην περίπτωση μου, επία στέκα παιδίν-της-Αιθιοπίας και ήρτα πίσω νορμάλ. Φάε να φάεις που ούλα τα φαστφουντάδικα (προσωπικά αρέσαν μου τα Five Guys πιο πολλά απ'όλα), φάε να φάεις ούλα τα λιξιά που εν έχουμεν δαμέσα, φάε να φάεις μπέικον/μεταλλαγμένα φρούτα/βούτηρο/φυστικοβούτυρο/κόφλειξ-ουράνιο-τόξο, πιέ να πιείς τις Κοακόλες Cherry. Ήντα καλά και δεν επία που sugar coma!
Το πιο ωραίο όμως ξέρεις πιο είναι; Τα δέκα κιλά επίεν ούλα πας σε Βυζίν-Κώλο-Γάμπες. Ναι! Success! Θυμάστε τζίνο το:
".. Εν μιτσιά τα βυζιά μου. Τουλάχιστον έχω ωραίο πρόσωπο." 
και το:
"...εν μιτσιά τα βυζιά της (μιτσήν εν το μάτι σου ολάν!)..."

Ε το λοιπόν, εσκαρφαλώσαμεν που 32Β σε 34C!!! Χειροκρότημα πλις. Θενκ γιου, θένκ γιου.

Ήρτεν βέβαια και η θκια Βικτώρια και έκαμεν μου τα 34C σε Πάμελα Άντερσον.

Εν ηξέρω ήντα σκληροπυρηνική φυσική χρησιμοποιούν, αλλά το να μου κάμνει το φαρράγκι σε χαραγμούδα είναι για εμένα Nobel Prize material.

Τέσπα, εφκήκα εχτός θέματος, που λες, μόλις ήρτα που το Αμέρικα είπαμεν η παρέα να πάμεν Λάρνακα παραλία. Έκαμα είσοδο στις κυπριακές αμμουδιές με τα έξτρα κιλούθκια και τις καμπύλες ΜΠΑΜ-ΜΠΑΜ, το μαγιό που την θκια Βικτώρια, το μαλλίν το ombre, τα νέα σκουλαρικούθκια πας τον τρανό του αυτιού, το Αμέρικαν attitude και αξάντ - όοο γέα!!

Και έρκεται ο Μιχάλης, και κάθεται και θωρεί με που πάνω ως κάτω, Α-ΣΤΑ-ΜΑ-ΤΗ-ΤΑ. Να με γδύνει με τα μάτια του, ειλικρινά! Να μου λαλεί "Ουάου, μα, άλλαξεν σε πολλά η Αμερική", να βγάζω το παντελόνι για να μείνω με το μαγιό και να σχολιάζει "Όντως έshις κώλον τελικά" και να σύρνει ένα "Ούαου, μα εν έτσι μεγάλο το στήθος σου; Πάντα ενόμιζα ότι είχα πιο πολλίν βυζίν που εσένα, χαχαχα" (καρκάλα με πέρκει μου και γελάσω). Χωρίς περιπαίξιμον, όποτε έβρισκεν ευκερία ακουμπούσεν με ποτζί και που ποδά, και έσυρνεν υπονοούμενα. Γυρίζει ο Κολλητός με ένα ύφος, τζίνο το συνωμοτικό με το φρύδιν σηκωμένο, και σχηματίζει με τα χείλη του αθόρυβα το "Ελύσσιασεν". Κλείνει μου το μάτιν. Ούλον δικό μου. Έκαμα κι εγώ χαρούαν...

Ο Μιχάλης και η Μαίρη

Έρχεται σε κάποια φάση η Μαίρη, η Μαιρούλα, το Μαιράκι μας. Τζιαμέ που είχα τον άλλον λυσσιασμένο πάνω μου, και για πρώτη φορά σε ούλην τούτην την αυτοκαταστροφική διαδικασία να κερδίσω την καρδιά του Μιχάλη ένιωθα ότι μπορώ - άι καν ντου ντις..επίαν ούλα του.. ποπού.. Και τα μαγιό, και τα κιλά, και τα μαλλιά, και τα σκουλαρίκια. Μόλις έφκαλεν η Μαίρη τα ρούχα της και ηλιόλουσεν τζίνο το καραμελέ κορμί της που ήταν ελάχιστα περιτυλιγμένο με ένα γοητευτικό και λιτό μαύρο μπικίνι (και τζίνο που την θκια Βικτώρια), εγυάλισεν το μάτιν του Μιχάλη.

Και κάπως έτσι εκύλησεν η υπόλοιπη μέρα. Στην μιαν αγκαζέν την Μαίρη και στην άλλην εγώ. Έτσι ο κύριος. Παρτούζα ο κύριος..

Εν τα μπορώ τούτα, μετά που λιν ώρα, εγύρισα και έκαμα του κολλητού μιαν γκριμάτσα που σαμπως και εφκήκεν που το πάντρεμα της απογοήτευσης με την αηδία.

Μα να παίζουμεν αναπτήρα και να απαντά στην ερώτηση "Με ποιά που δαμέ θα ήθελες να έχεις σχέση;" και να δια τον αναπτήρα στην Μαίρη. Μετά να τον ρωτούν "Ποιά που δαμέσα θα ήθελες να ήταν η fuck buddy σου;" και να μου τον σύρνει εμένα. Άντε που δαμέ μωρή χωρχό!

Παρτ Μπι --> Σουν

Nein Nein Nein!!

Εξκιούσμι για το μεγάαααλο μπρέικ. Αλλά ντα, μεν περιμένεις τωρά τα ποστ να ξεχειλίσουν δαμέσα, γράφω κάμποσα drafts αλλά έχω πολλά λίο χρόνο για να τα τελειώσω και να τα ποστάρω. Fingers-crossed, ότι προλάβω μες τα χριστούγεννα. Απλά τωρά, τελευταία χρονιά, ξέρεις, εν ούλα ένα γέριμο χάος με μαθήματα και υποχρεώσεις.

Τούτον το ποστ είχε καιρόν που ήθελα να το κάμω. Βλέπεις καλέ/ή Κυπραίε/α αναγνώστη/ρια μου, μες τα Stats μου η Γερμανία έφαν σε λάχανο με συνολικά 6752 pageviews ενώ εσύ μητέρα-πατρίδα έκοψες πίσω στο 3333.
Μιας και έχω μία ιδιαίτερη αγάπη για την Γερμανία, και μιας και κάμνω Γερμανικά, ΚΑΙ μιας και έχω τεστ αύριο, θα αφιερώσω στο Γερμανικό κοινό μου την παρακάτω έκθεση μου. Το θέμα είναι τα Πειράματα σε Ζώα και έπρεπεν να γράψουμεν υπέρ ή κατά. Τι πλευρά πήρα δεν θα σας πω, όποιος εκατάλαβεν, εκατάλαβεν.

Επίσης, όντως, όσοι εκατάλαβαν, αφήστε τζαι κανένα σχόλιο στα Γερμανικά, έτσι να κάμουμεν λιον χάζιν σιορ, να βελτιώσω και εγώ τα skillzz μου.
Ξεκινούμεν.

Tierversuche sind Experimente, in denen Tiere eingesetzt werden. Diese Thema ist sehr umstrittenes; Tierversuchsunterstützer denken das ist ein geduldet Übel unde Tierversuchsgegner finden Tierversuche wirklich unmenschlich und nutzlos. Jährlich sterben weltweit etwa 200 Millionen Tiere bei Tierversuchen, und ich glaube diese Zahlen sind enorm beunruhigend. Ich bin dagegen Tierversuche, weil ich fühle, die Tiere mit dem gleichen Respekt behandeln wie Menschen sollten.

Ohne Tierversuche gäbe keine medizinische Forschung aber auf der anderen Seite, viele Wissenschaftler und Forscher haben neue, moderne und effektivere Methoden entwickelt. Gewebe- und Organkulturen sind heute zuverlässiger und effizienter als Tierversuche da viele Medikamente, die an Tierversuchegetester werde, sind öfter gefährlich für die Menschen, weil für einige chemische Substanzen, Tieren anders als Leute reagieren. Auch Computersimulationen Techniken können die Reaktionen von Tieren imitieren.

Ja klar, alle Menschen sind gegen Tierversuche, aber ebenso möchten alle Menschen, wenn sie krank sind, die besten und sichersten Medikamente und Therapien erhalten. Das kommt darauf an, finde ich Menschen haben sich zu abhängig von Impfstoffen und Medikamenten, dass sie die natürliche Entwicklung des Körpers, Krankheiten zu überwinden reduzieren. Eine Alternativemethode ist selbstgemachte Medikamente aus Kräuten.

Tierversuche für Kosmetikprodukte ist absolut inakzeptabel für mich. Wenn man quält und tötet unschuldige Tiere für etwas so oberflächlich wie Schönheit ist untragber. Sie müssen aber zugeben, dass Naturkosmetik sehr besser als Chemikalien sind. In einiges Länder sind Tierversuche für Kosmetikprodukte gesetzlich verboten.

Meiner Meinung nach haben die Tiere auch Rechte, und Tierversuche sind nur Tierquällerei. Die Labortiere erleben extrem Schmerz und Angst. Wir haben unser Liebe für die Natur verloren. Menschen sprechen und arbeiten für ein langes gesund Leben, aben wiir vergessen, auf menschlich Weise zu leben. Heutezutage, mehr Menschen sind gegen das anthropozentrischen Weltbild über Weiterleben. Sie fördern die Existenzberechtigung für die Tiere und verurteilen Tierversuche wie unmoralische Rassismus.

Viele Danke

Peace~!

An old-school romantic or a plain dork?

Ειλικρινά νιώθω πως έχω μείνει κάτι δεκαετίες πίσω. Οι αρχές μου επί του θέματος "αγάπη/ σχέσεις" και γενικά ο τρόπος με τον οποίο φλερτάρω είναι αρκετά αναχρονιστικοί για την σημερινή εποχή. Διερωτάσαι γιατί το λαλώ τούτο; Ε, πολύ απλά επειδή εν κουτσιώ τίποτα....

Σαν παράδειγμα θα φέρω ένα γεγονός που έγινεν πριν σχεδόν ένα μήνα, την νύχτα του προηγούμενου ποστ.

Σε κάποια φάση, αργά αργά το βράδυ, είχα απομονωθεί σε ένα παγκάκι δύο-τρία μέτρα μακριά που το όλο παναϊρι. Κάπου ξαφνικά, έρχεται δίπλα μου και κάθεται ο Σίμωνας.
Έτσι πολλά γρήορα να σας τον περιγράψω. Ο Σίμωνας εν ένα ωραίο ψηλό παιδίν, αρκετά κουλ, αρκετά αρρενωπός και αναλόγως ούλοι εκτιμούν τον. Μαζί μου ήταν πάντα πολλά ευγενικός, τζιαμέ που με αγνοούσαν ούλοι τούτος ελαλούσεν μου καλημέρα, δεν άφηνεν τις κακές φήμες που με περιτριγυρίζαν να τον επηρεάσουν, ήντα τζιόλας μια μέρα που με ενοχλούσαν κάποιοι μαλάκες ήρτεν και υπερασπίστηκεν με *insert τα μάθκια μου να γίνουνται καρδούλες, σπίθες να φκαίνουν που την κκελέν μου και θριαμβευτική μουσική με άρπες να πάλλεται στα αυτιά μου*.

Εκάθουμουν λοιπόν έτσι μόνη μου και μίζερη, τέλια όπως τον κούλουφο, και ήρτεν και έκατσεν δίπλα μου.
"Θέλεις;" στα χέρια του ήταν ένα κουτί του Ζορπά γεμάτο με τέσσερις τεράστιες ατομικές τάρτες. Κανένας άλλος δεν είχεν πιάσει, και ήρτεν και επρόσφερνεν μου εμένα *insert κιάλες καρδούλες και αστεράκια γυρών μου*. Λετ δε φλέρτινγκ μπιγκίν!

Λαλώ του ευχαριστώ, πιάνω την μιά και πιάνει και τζίνος την άλλη. *insert ανησυχητικά ενοχλητική fail προσπάθεια sexy φαγώματος*.

Έτσι όπως είμαστουν τζιαμέ γωνιασμένοι, εμιλήσαμεν για κανένα τέταρτο, κάτι πελλάρες βέβαια αλλά σίκκιμε.
Ήμουν σε τζίνη την κατάσταση όπου ισσιώνεις την πλάτη σου σε ένα φιδίσιο S, σταυρώνεις τα πόδια σου δελεαστικά, γελάς με τζίνο το ψηλό σου το γέλιο που εν μερικούς τόνους και μερικά ντεσιμπέλ μακριά που το να συγχυστεί με το ερωτικό σου βογκητό, αλλά πάλε με τζίνη την φωνή την ήρεμη και άλτο, την τάχα αισθησιακή γυναίκα φαμ φατάλ, και το χέρι να χαϊδεύει μια το πόδι του και μία το χέρι του όποτε πει κάτι αστείο ή σύρει κανένα κοπλιμέντο ή γενικά σε ότι φάση έβρεις ευκερία.

Πλις μεν μου πείτε ότι είμαι η μόνη που κάμνω έτσι πελλάρες άμαν είμαι με αρσενικόν που με ενδιαφέρει. Άτε, σηκώστε τα χέρκα, πλις, μεν αντρέπεσται...

Όπως και να'χει, μπορεί τελικά να εν πολλά subtle το φλέρτινγκ μου... Απλά, νιώθω πολλές φορές ότι ο άλλος δεν πιάνει τα σήματα μου. Δηλαδή πόσο πιο obvious εν να πρέπει να το κάμω;

Αλλά ξέρεις τι δεν μου αρέσκει καθόλου... Βασικά, είσαι εσύ, προσπαθείς να κάμεις ένα ωραίο φλέρτινγκ με τον άλλον και να δημιουργήσεις μία κατάσταση με το να είσαι κυρία και να μην χάνεις την αξιοπρέπεια σου και ξαφνικά...τσουπ! (τσουπ τι; τέλειωστω κόρη σιόρ!)

Ε λοιπόν, ένα πράμα που δεν καταλάβω, που για μένα είναι το μέγα μυστήριο του σύμπαντος, είναι άμαν κάποιες κορούες, οι οποίες το παίζουν ως απλά friends, παν και κάθουνται πας τα πόθκια του F-R-I-E-N-D τους. Εγώ με τον κολλητό μου, τόσα χρόνια μαζί, ποττέ εν έκατσα πάνω του. Και γενικά, ακόμα και με αγόρι όπου ενδιαφέρειμε ερωτικά, πάλε, ποττέ εν επία να κάτσω πάνω του...
Πιστεύω ότι το να πάεις και να κάτσεις πας τα πόθκια ενώς αγοριού, ΕΦΗΒΟΥ, εν σαν να και προσπαθείς επίτηδες να τον φέρεις σε άβολη θέση. Μια φορά που εμιλούσα με έναν παρέαν, είπεν μου ότι αγχώνεται πάρα πολλά άμαν πάει μια που τις κοπέλλες που εν μες την παρέα του και κάτσουν πάνω του - είπεν μου ότι η λύση που βρήκεν στο πρόβλημα του είναι να κάμνει mental calculations.

"Ε, και αν πει και κάτσει πάνω σου μες το αυτοκίνητο, τζιαμέ που έχει λακκούβες και κακόν, μεν μου πεις ότι και τζιαμέ μπορεί να σε βοηθήσει ο πολλαπλασιασμός..."
"Όι, όι, σε έτσι καταστάσεις κάμνω διαίρεση... με υπόλοιπο κιόλας!"

Εμπάσιγουέι, έρχεται σου τσουπ λοιπόν, μια κορούα...μα μιά κορούα....η μεγαλύτερη πουτάνα του έτος μας. Ντάξει, ήξερα ότι ο Σίμωνας και τζίνη είχαν φιλικές σχέσεις, αλλά και οι θκιό ελαλούσαν το ότι μόνο ως τζιαμέ έχουν. Ε γιατί ήρτεν λοιπόν το πουτανάκι, έκατσεν πας τον Σιμωνάκι, την ώρα που μιλούσε στο γατάκι, εκεί στο μακρινό παγκάκι; (αν το βρεις θα σου δώσω γλυφιντζούρι)

Που να συνεχίσεις το φλέρτινγκ τωρά με την άλλη μπάστακας να τον αγκαλιάζει που τον λαιμό; Και να πεις τουλάχιστον ότι ήρτεν να μπει μες την συζήτηση, να πω χάτες... Αλλά όι, ήρτεν και έκατσεν μπάστακας, και έβλεπεν τα αστέρια.... ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ!!!! (Να της γυρίσω μια να σου την κάμω να θωρεί ολόκληρον τον αστερισμό της Παρθένου...)

Είπαμεν αλλό καμιά πελλάρα για πέντε λεπτά, αλλά ήντα ψυshή, εγύρισα που την άλλη, ήβρα κάμποσες μπύρες, έπιασα μια, και εκατέβασα την μισή...

Ναι, ξέρω το ότι πολλές φορές χάνουμε στον φανταστικό μου κόσμο, αλλά ρε παιδίν μου, πε με σκρόφα, πε με σνομπ, πε μου "Νομίζεις ότι κάποια είσαι!" αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί η κάθε πουτάνα να κάμνει αγόρια όπως τον Σίμωνα, που εν πολλά καλόν παιδί, να λυσσιά πάνω της; Αφού εν την βλέπει ότι τούτη τρώει τους βίλλους όπως τις μπανάνες (παρντόν τα γαλλικά μου, επαρεκτράπηκα).

Και εν να έρτεις να μου πεις ότι εν νεν σωστό να κρίνω αθρώπους όπου δεν τους ξέρω και πολλά καλά. Αλλό, ξέρεις σε ήντα φάση είμαι τωρά εν νεν; Εν σε λύκειο που είμαι. Η πουτάνα εν η πουτάνα, το σπάσμα εν το σπάσμα, και ο μαστούρης εν ο μαστούρης. Ναι, εν νεν ωραίο να ταππελώνουμεν τους αθρώπους, και όλοι αλλάζουμεν. Και όντως, το πρόβλημα μου μπορεί να μεν νεν με το συγκεκριμένο τσουλάκι (εν να αψουρίζεται κάμποσον πόψε τούτη - αλλά σοβαρά τωρά, δεν έχω κανένα ίχνος σεβασμού για το συγκεκριμένο άτομο όι για τις φήμες που την περιτριγυρίζουν αλλά για τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται , και όχι, εν εξεκίνησα να την απεχθάνομαι που τζίνη την νύχτα επειδή έκαμεν μου "χαλάστρα", με την συγκεκριμένη έχουμεν ιστορία και με έχει φτάσει σε σημείο που όποτε την θωρώ μπορώ να γευτώ τον εμετό στην βάση της γλώσσας μου). Ίσως ναι, το πρόβλημα μου να εν με το κάθε τσουλάκι εκεί έξω που το θωρώ να γλεντά και να διασκεδάζει στην αγκαλιά του προσωρινού τους εραστή. Και νευριάζω άμαν θωρώ τα αγόρια να πέφτουν για κοπέλλες που ντύνονται ανήθικα, μιλούν ανήθικα, συμπεριφέρονται ανήθικα και γενικά εν ένα μαύρο χάλι. Δηλαδή, τι ακριβώς τους βρίσκουν; Τι έχουν σιόρ; Το μέλιν;

Τέσπα όμως, να μεν κατηγορούμεν μόνο την κορούδα, φταίει βέβαια και ο κύριος που αν ήταν κύριος εν θα την άφηνεν να κάτσει πάνω του ενώ εμιλούσεν με μια άλλη κορούα. Εκτός και αν το ήθελεν όμως. Που μάλλον όντως την ήθελεν... Και ήθελεν τον και τζίνη τζίνον... Και εγώ απλά αυτομαζοχιζόμουν.

GSL 14 - ΟΕ ΟΕ ΟΕΟ?

(Ξέρεις πόσο καιρό το έχω τούτο στα drafts;; Πολλά δύσκολη η φετινή χρονιά, πολλά τα θκιαβάσματα)

Όσοι από εσάς εμάχουντουν να παν δουλειά, Δευτέρα 9/9 το πρωί, και αρκήσαν επειδή εππέσαν πας σε μια πορεία είκοσι αυτοκινήτων με κάτι πελλούς μιτσιούς ντυμένους στα μπλε να κρέμουντε που τα παράθυρα και να παουρίζουν, τότε παρντόν, είσασταν θύμα της καθιερωμένης πορείας των τελειόφοιτων του Κρα-Κρα-ΚΡΑΜ-ΜΑΡ ΣΚΟΥΛ!!!

Η προετοιμασία εξεκίνησεν που κάτι εβδομάδες πριν όπου επριούμαστουν πας το φέιςμπουκ να κανονίσουμεν να δούμεν τι ακριβώς θα εκάμναμεν την συγκεκριμένη μέρα. Το κρίμα με την χρονιά μου είναι ότι δεν είμαστε δεμένοι, έχουμεν χωριστεί σε πέντε-έξι κλίκες στις οποίες υπάρχουν και μερικές που έχουν μεταξύ τους βεντέτα και δεν μιλούνται. Ό λα λα ου λα λου...

Εκαταφέραμεν να κανονιστούμεν και Κυριακή η ώρα εννιά μπήκαμεν στα αυτοκίνητα μας και κατευθυνθήκαμεν προς το σχολείο. Θα κάναμε πάρτυ στο παρκινγκ των εβδομέων, με σουβλάκια, ποτό και μουσική. Θα μέναμε πίντα μέχρι το πρωί που θα φεύγαμεν για την πορεία.

Κάποιες κορούες που τις χαϊκλέ επιττόσαν (αππόματα), τα αγόρια επετάσσονταν πάνω κάτω πας τα αυτοκίνητα ετραγουδούσαν συνθήματα κλπ (μάshαλλα οι σούστες στα συγκεκριμένα δύο αυτοκίνητα). Εγώ προσωπικά εμπείκα μες το σχολείο και έγραψα GSL14 (με μικρά γράμματα) πας τον πίνακα σε όποιες τάξης το παράθυρο ήταν ξεκλείδωτο και εμπορούσα να μπω. Έγραψα και πας στην έδρα μιας τάξης "I had sex here".

Μαγκάιβερ άντερ-κάβερ οπερέιτιον για να μεν μας πιαν οι κάμερες. Μα τί καμουφλαζ! Σκίζουμε σου λέω

Εβάλαμεν την σούβλα πάνω να ψυθεί (όπα!) πέντε-έξι ώρες μετά που την εβάλαν οι άλλοι άρα εφάμεν πρώτα μπόλικον καπνόν και μετά φαΐν. Εχόρτασαν τα στομαχάκια μας και είδαμεν ότι είχαμεν άλλο εφτά ώρες πίντας. Τυλιγμένοι με μια κουβερτούα, εγώ και ο Κολλητός εθωρούσαμεν δεξιά-αριστερά πέρκει σκοτώσουμεν λίον την βαρεμάρα.

Στην μιά πάντα οι μεν, είχαν στοιβάξει τα τεννεκούθκια της Carlsberg στην προσπάθεια τους να κτύσουν το κάστρο της Πάφου ενώ την ίδια ώρα ελικνίζαν τα κορμιά τους με μιά ινδική μαεστρία στα άπαντα άσματα του Παντελίδη και της Πάολας. Κάποιοι συμμαθητές μου τους οποίους πάντα τους θεωρούσα προσγειωμένους και σοβαρούς, αφήσαν με να δω και τζίνη την διαφορετικήν τους, την πελλάρικη πλευρά. Ίσως ήταν πάντα τζιαμέ, απλά δεν έτυχεν να την δω πιο παλιά επειδή είχαμεν χωριστεί όλοι σε διάφορες κλίκες.

Στην άλλη πάντα, οι δεν, ήταν οι χαϊκλέ και απλά δεν ασχολούμαι. Τα αγόρια εμεθύσαν και εππηδούσαν μες την κάσσια του διπλοκάμπινου (οκέι, δατ ουός φαν του watch). Αν και είχα προσέξει πως τζίνη την νύχτα οι χαϊκλέ είχαν γίνει πολλά πιο ευκολοπρόσιτοι και ευγενικοί μαζί μας. Ίσως εν επειδή εκαταλάβαν ότι δεν κάμνουν πλέον τζίνοι μόνο κουμάντο.

Δεν ξέρω πιανού ήταν η ιδέα αλλά η συγκεκριμένη κότα ήταν να την αμολύσουμεν την ώρα που ήταν να εκάμναμεν τα παναΐρκα στην αυλή για να γυρίζει και να φοηchαστούν οι μιτσιοί. Τελικά έγινεν όπως την μασκότ μας.

Είμαι πολλά περήφανη για τα πανό μας. Εν περιπαίζω, ειλικρινά εδουλέψαν ούλοι πολλά σκληρά και εφκάλαμεν ένα πολλά καλό αποτέλεσμα.

Όσπου να κρεμάσουμεν το μεγάλο πανό, σε πολλούς τους βγήκε έξω ο κρυμμένος χιμπατζής τους.

Προσωπικά άρεσεν μου το όλο κόνσεπτ με τον σούπερμαν, οι φανέλες, τα πανό. Ήταν πολλά ωραίο τούτο το συναίσθημα ότι εκάμναμεν κάτι ούλοι μαζί.

Κατά τα ξημερώματα οι περισσότεροι είχαν μπει μες τα αυτοκίνητα τους και εκοιμούνταν - πίντα λαλούν σου μετά. Η ώρα 7 είμαστουν στο Ελευθερία και εσχηματίσαμεν μία σειρά για την τυπική παράδοση της πορείας. Όλοι μας είχαμεν φέρει μαζί μας διάφορα props για να σαστούμεν και να κάνουμεν την εμφάνιση μας ακόμα πιο φαντασμαγορική.

Στο σχολείο είχεν με φέρει η Σοφία... Βασικά ήταν να με έφερνεν η Μαίρη που εν η γειτονοπούλα αλλά έκατσεν μου την στο τέλος λαλώντας μου πως τελικά εκανόνισεν να την πάρει/φέρει η Σοφία (αφού έχεις την άδεια δαμέ και μισό χρόνο, αφού επιάν σου οι δικοί σου αυτοκίνητο, ειλικρινά, μερικές φόρες νιώθω πως κάποια άτομα εν τους αξίζει να εν αδειούχοι με όχημα). Τέσπα, επία και εγώ μαζί τους. Το επόμενο πρωί που ήταν η πορεία, η Σοφία ενόμισεν πως ήταν να έρτω πάλε μαζί τους. ΌΧΙ! Επάτησα πόδιν. Εν θα έμπηχνα τον εαυτό μου μες το αυτοκινητούιν της, για να κάτσω στις πίσω θέσεις, να μεν με αφήκει να φκω που το παράθυρο επειδή εν να φκάλει τις φίλες της είτε την Μαίρη είτε την Λήδα και εγώ να είμαι στα πίσω καθίσματα όπου τα παράθυρα δεν ανοίγουν. Αρνούμαι! Έκλασα την. Είπα της ότι εν να πάω με την παρέα μου, και όντως, επία με την παρέα μου. Έτσι στιγμές που θα μου μείνουν ως αναμνήσεις θέλω να τις περνώ με τα σωστά άτομα. Το ειρωνικό είναι πως όταν του είπα του Αργύρη τον λόγο που ήρτα μαζί τους (και τζίνος ενόμισεν ότι ήταν να πάω με την άλλη γιατί έτσι του είπεν) με εκατάλαβεν απόλυτα και συμφώνησεν με την επιλογή μου. I believe he doesn't think of her as a "close friend" as well...
Εμπάσιγουέι, ήταν η καλύτερη επιλογή γιατί επέρασα υπέροχα με την παρέα μου.

Μες του δρόμους επαίζαμεν πουρούες, εφωνάζαμεν, εκάμαμεν πανικό. Μες το highway έφυεν η μασέλλα μου έτσι όπως εκρέμουμουν που το αυτοκίνητο (φώτο μπιλόου) αλλά είχεν χάζι. Κάποιοι εμπήχναν μας τις παουρκές να μπούμεν μέσα, άλλοι εκάμναν χαϊχούθκια μαζίν μας. Είχαμεν και τρεις συμμαθητές μας που είχαν μοτόρες και εβοηθούσαν να κλείσουμεν τους δρόμους για να μεν χαλάσει η πορεία. Εδουλεύκαν ούλοι ως ένα σώμα. Είπαν μας και στο ράδιο, "Μαθητές γυμνασίου έχουν κλείσει τους δρόμους της πρωτεύουσας". Καλά μαντάμ που μου το παίζεις και απόφοιτος πανεπιστημίου, αν είμαστουν γυμνασίου ήταν να είχαμεν άδεια οδήγησης;!;!

Όπως και να έχει, enjoy μερικές που τις φωτογραφίες που έφκαλα.

Yup, η πελλή που κρέμεται πόξω που το αυτοκίνητο εν εγώ.

Τα παναΐρκα στο σχολείο. Γες, η ξανθιά στα δεξιά εν καθηγήτρια.

Επιτέλους!

A cat's favourite gourmet: The Misharos

(Έν παράξενο το format της ανάρτησης μου, me knows, έσπασεν με ο μπλόγκερ, ήταν ότι καλύτερο εμπορούσα να κάμω.... Εμπάσιγουέι...)

• Πάντα είχα το απορία και ήθελα να το ρωτήσω, γιατί χρησιμοποίησες το username Misharos; Τι έννοια έχει για εσένα;

Εν έχω ιδέα πώς μου ήρτε τζίνην την ώρα. Έσιει τζιαι σχεδόν 5 χρόνια. Ίσως να είδα κανένα μισιαρό πάστον τοίχο...ένιξερω.

• Πως και γιατί εξεκίνησες το μπλογκ σου;

Για κάποιο λόγο εθκιέβαζα τα κλασικά κυπριακά μπλογκς του καιρού εκείνου, του φιρφιρή, της δρακούνας, του ασέρα, της αγαπητέ κύριε ημερολόγιε, του λεξιπενητα, της roam τζιαι για να πω την αλήθκεια κάπως εζήλευκα τους που εμπορούσαν να εκφράζουνται στα ίσια, κάποτε με τρόπο καυστικό, κάποτε χιουμοριστικό, τζιαι είχαν τζιαι το ανάλογο feedback μέσω των σχολιων. Που τα πρώτα μου ποστ όμως ανακάλυψα ότι ήταν τζιαι ένας τρόπος να φκάλλω τα όσα ένιωθα, τζιαι κάτι που με εβοήθησε πάρα πολλα στη ζωή μου. Αν δεν άννοια το μπλογκ τότε ίσως να μην έγραφα βιβλίο σήμερα.

• Το έχεις πει στους φίλους σου ότι γράφεις μπλογκ; Αν ναι, πότε ήταν που ένιωσες έτοιμος να το μοιραστείς και πως το πήραν;

Ανακαλύψαν το μόνοι τους :) Every one of them. Είχα το σχολιάσει δαμέ. Εν θα τους το έλεα ποττέ για το μπλογκ. Εν έθελα να ανακαλύψουν την άλλη μου πλευρά. Ως λιγομίλητος που κοντά, έσιει πολλά πράματα τα οποία εν ένιωθα άνετα ούτε να σχολιάσουν, ούτε καν να διαβάσουν τις σκέψεις μου. Έχω κάποια ποστς ακόμα που εν στα draft τζιαι εν τα κάμνω ποστ ακριβώς επειδή θκιεβάζουν με άτομα που με ξέρουν. Εν παράξενο που νιώθουμε άνετα με άγνωστους ανώνυμους αλλά όι με τους φίλους μας έννεν;

• Στον κόσμο της κυπριακής μπλογκόσφαιρας όπου αρκετοί μπλόγκερς επιλέγουν να μείνουν ανώνυμοι, εσύ πως και πήρες την απόφαση να μοιραστείς την πραγματική σου ταυτότητα;

Εν συνεχεία της προηγούμενης απάντησης: Εννα μου πεις, αφού σε πείραξε που εμάθαν το κάποιοι φίλοι σου τζιαι φίλες σου, τότε γιατί επέλεξες να το μάθει ο κόσμος ούλλος; Επειδή φαινομενικά έκαμνε μου μικρή διαφορά αν όλοι εσείς οι άγνωστοι φίλοι μου εμαθαίνατε ποιος είμαι. Επειδή εν ηξέρατε τον πραγματικό μου εαυτό αλλά εγνωρίσατε με μόνο ως μισιαρό, τζιαι τούτο εν αλλάσει κάτι ως προς το ποιος εν ο Άγγελος. Για σας ο μισιαρός εν ο Άγγελος. Για τους φίλους μου όι. Για πολλή τζιαιρό υποπτεύκετουν το τζιαι ο παπάς μου τζιαι είπα του το όταν εξέδωσα το βιβλίο.

Ένας λόγος ήταν τούτος, ότι για μένα είχα μια διπλή προσωπικότητα, δηλαδή ο εαυτός μου στην πραγματικότητα ήταν άλλος που τον διαδικτυακό μου εαυτό. Ο διαδικτυακός ήσιε χιουμορ (ως πριν μερικά χρόνια τουλάχιστον), εκφράζετουν, έμπαινε σε συζητήσεις σε θέματα "επικίνδυνα" ( θρησκεία, πολιτικά κλπ), έκαμε γνωστούς και φίλους, έστω ιντερνετικούς. Και ο πραγματικός ακριβώς το αντίθετο σε όλα. Ντροπαλός, φοιτσιάρης να μπει σε συζητήσεις που θα έφερναν αντιπαράθεση, εν κάμνει εύκολα φίλους κλπ Τζιαι κάπου είχα με χάσει. Ίσως με την επωνυμία να ελπίζω να εξισωθεί ο μισιαρός με τον Άγγελο. Απλώς, εν μπόρω να είμαι σίουρος ποιος εννα αντικαταστήσει ποιον.

Άλλος λόγος που το έκαμα, τζιαι ίσως ο κύριος τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν ότι εξέδωσα βιβλίο. Εαν ήθελα να το κάμω γνωστό μέσω του μπλογκ, εν είχα άλλη επιλογή παρά να φανερώσω τζιαι το πραγματικό μου όνομα.

• Κατ'εσένα, ποιά θεωρείς τα θετικά του να είσαι μπλόγκερ και ποιά ήταν τα αρνητικά που εβίωσες ως τωρά; 

ΘΕΤΙΚΑ:

-Ανακαλύπτεις σκέψεις τζιαι σημεία του εαυτού σου που εν ήξερες ότι υπήρχαν, όπως το χιούμορ, η ευαισθησία, ποια πράματα σου αρέσκουν τζιαι ποια όι. Σε γενικές γραμμές, σε βοηθά να ανακαλύψεις ποιος είσαι, ή να γίνεις τζίνο που θέλεις να γίνεις.

-Υπάρχουν εξαιρετικά άτομα στο χώρο του μπλογκιγκ. Ο κάθε ένας έχει να πει την δικήν του ιστορία. Είτε κάποιος περιγράφει τις στιγμές του γάμου του, της πρώτης του μέρας στη νέα του δουλειά, μιαν αστεία φάση που εσυνέβηκε στο δρόμο, τις εμπειρίες του που το πανεπιστήμιο, τις εμπειρίες του που τον στρατό, τι εκάμαν τα μωρά του σήμερα, πώς βλέπει την Κύπρο μετά που επιστροφή που τις σπουδές, ποιες είναι οι απόψεις του για την οικονομία, πολιτικά, κατάσταση της κοινωνίας. Θεωρώ το πανέμορφο τούτο. Το να υπάρχει τόση γνώση, τόσες εμπειρίες, τόσα πράματα να πουν, τόσα λίγα άτομα. Τζιαι να μπαίνεις στη ζωή του άλλου, χωρίς όμως να "εισβάλλεις" στη ζωή του.  Μερικά που τούτα τα άτομα εγνώρισα τα τζιαι που κοντά, τζιαι εν το εμετάνιωσα καθόλου. Μαγικό το πως που κάποια άγνωστα άτομα, απρόσωπα, μπορείς να χτίσεις μια σχέση. Τούτο πρέπει να μας γίνει μάθημα να μεν κρίνουμε τον κάθε άνθρωπο αλλά να ξέρουμε ότι μέσα του κρύφκει έναν ολόκληρο κόσμο, που άμαν μας τον ανοίξει θα μας προσφέρει πολλά πράματα. Φτάνει να τον αφήκουμε.

-Προσωπικά, επροσφερε μου κάποιου είδους ψυχολογική υποστήριξη. Ήσιε φορές που είχα ανάγκη να διαβάσω ένα αστείο ποστ, ένα σχόλιο που μου έκαμε εντύπωση, τζιαι πολλές φορές να γράψω κάτι, απλά για να νιώσω καλύτερα.

ΑΡΝΗΤΙΚΑ:

-Νομίζω έγραψα το τζιαι πιο πάνω αλλά κάποια άτομα ίσως να εβιώσαν μια κατάσταση διπλοπροσωπίας. Δηλαδή να είναι άλλοι στην πραγματικήν τους ζωή τζιαι άλλοι στο ίντερνετ. Εγώ ναι μεν η ιντερνετική μου ζωή ήταν τζίνη που ήθελα να γίνει τζιαι προσωπική, αλλά επειδή εν έγινε, έχασα κάπως την προσωπική μου ζωή.

-Η παρουσία κάποιων μπλογκς, πολιτικών κυρίως, που προάγουν τον φανατισμό και την αντιπαράθεση, σε αντίθεση με άλλα ενημερωτικά, φιλικής φύσεως, που προάγουν τη γνώση. Ασπούμε εν εύκολα κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στο μπλογκ του νέου ελληνοκύπριου τζιαι του defiance, τζιαι ποιος χαρακτηρισμός αρμόζει σε ποιον, τζιαι ποιος δημιουργεί προβλήματα.

-Άρα, εκτός από μερικές εξαιρέσεις τζιαι αν σκεφτούμαι ότι η κοινωνία θα ήταν καλύτερη, κατά την άποψη μου, αν εκαθρέφτιζε το μπλογκιγκ τότε εν έσιει τζιαι πολλά σημαντικά αρνητικά.

• Τωρά ερωτήσεις ποιο χαλαρής/τρελής φύσεως, αν ήσουν ο απόλυτος Μονάρχης της Κύπρου, ποιό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες στον τόπο μας;

Θα εξαφάνιζα το φανατισμό. Είτε κομματικό, είτε ομαδικό, είτε ιδεολογικό, είτε θρησκευτικό. Κάθε μορφής. Λόγω τούτων, οι αθρώποι γίνουνται πρωτόγονοι, ψεύτικοι, τσακώνουνται, αλληλοβρίζουνται, αλληλομισούνται. Τζιαι να υπήρχε τζιαι λόγος; Εν υπάρχει. Γενικά ενοχλεί με τζιαι η παραμικρή αντιπαράθεση μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα τζιαι αν τούτο εν μια πουρού στο δρόμο. Τζιαι προς τα ζώα. Ασπούμε λυπούμαι να σκοτώννω τους λύμπουρους.

• Και αν ήσουν θεός;

Κλασικό αλλά θα εξαφάνιζα την πείνα, τη φτώχια (πνευματική και οικονομική), τους πολέμους. Ίσως για να εγίνουνταν τούτα να εχρειάζετουν να εξαφανίσω τους αθρώπους.

Τζιαι τέλος θα "υποβαθμιζα" τον εαυτό μου που θεό.

• Αν είχες μία σούπερ-δύναμη, ποια θα ήθελες να ήταν και γιατί;

Θα γινόμουν αόρατος. Αρέσκει μου να παρακολουθώ τους άλλους τζιαι να αναλύω τι τζιαι γιατί το κάμνουν.

• Πε μου πέντε τόπους που θα ήθελες να επισκεφτείς πριν να πεθάνεις.

Κάποιους τόπους τελείως διαφορετικούς που τη δυτική μας κουλτούρα.

-Ένα χωριουδάκι στην Κίνα

-Καταυλισμούς Ινδιάνων

-Φυλές ανθρώπων στον Αμαζόνιο που ζουν πρωτόγονα

-Κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής. Σαουδική Αραβία, Ιρακ κλπ 

-Τη Βόρεια Κορέα

• Και πέντε πράματα που θα έβαζες στο Bucket List σου.

-Να κάμω το Ironman τζιαι το Tough Mudder

-Να κάμω ελεύθερη πτώση

-Να κάμω ένα roadtrip σε όλες τις ηπείρους

-Να κάμω diving με καρχαρίες

-Να πάω να ζήσω λλίο καιρό με βουδιστές μοναχούς

• Τι πιστεύεις ότι πάει λάθος με τους νέους μας σήμερα; 

 Χμμ...αν δεχτούμε ότι κάτι πάει λάθος με τους νέους, επιβάλλεται να δεχτούμε ότι κάτι πάει ακόμα πιο λάθος τζιαι με τζίνους που τους εμεγαλώσαν. Τα λάθος πρότυπα, ο μη-σεβασμός στο συνάνθρωπο τζιαι η σημασία που δίνουν σε ανούσια πράγματα εν προιόντα του τρόπου που εμεγαλώσαν και μεγαλώνουν. Εν μπορώ να τους ρίξω φταίξιμο προτού αποκτήσουν συνείδηση της προσωπικότητάς τους τζιαι του εγώ τους. Όπως εν μπορώ να ρίξω φταίξιμο τζιαι σε κάποια μωρά στο μεξικό ασπούμε που μεγαλώνουν μέσα στα καρτελ, ή μωρά που μεγαλώνουν σε οικογένειες που τους μαθαίνουν να μισούν τον έναν τζιαι τον άλλο. Τα μωρά εν όπως τα σφουγκάρκα. Θα γεμώσεις την κούππα με το νερό διάφορες ιδεολογίες, ιδέες και απόψεις, θα σύρεις το σφουγγάρι μέσα τζιαι θα τις απορροφήσει ούλλες, χωρίς κάποια προτίμηση. Ό,τι αφορά ποδοσφαιρικές ομάδες, θρησκείες, πολιτικές θέσεις, τα μωρά ακολουθούν ό,τι τους λεν. Εν αρκετά ευάλωτα.Το κακό εν ότι εν βρέθεται πάντα κάποιος να τους ποσφίξει τζιαι καταλήγουν να γίνονται νέοι, μεσήλικές τζιαι γέροι, χωρίς να καθαρίσουν το σφουγγάριν τους τζιαι να του βάλουν φρέσκο νερό, που τη δικήν τους πηγή.

Άρα βλέπω το τι πάει λάθος με τους νέους, ως προιόν του τρόπου που εμεγαλώσαν. Εν εξυπνήσαν μια μέρα οι νέοι τζιαι είπαν Θέλω να πεθάνει οποιος είναι ΑΠΟΕΛ, Τουρκος καλος μονο νεκρος, γαμω τη Λεμεσό, φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες, βία στη βία της εξουσίας και άλλες μπούρδες.

Επίσης, για μένα εν αρκετά υποκειμενικό το 'λάθος'. Αν θέλει ο άλλος να καπνίζει, ας καπνίζει. Κάβλα του αν δεν τον πειράζει να πεθάνει πιο γλίορα ή να ασθενήσει. Κάβλα κάποιου να γυρίζει ούλλη μέρα στις πουτάνες τζιαι να πίννει χόρτο. Όμως, ναι μεν κάβλα τους αλλά τραβώ τη γραμμήν όμως τζιαμέ που τούτα αρχίζουν να επηρεάζουν την κοινωνία, τζιαι που κάτι προσωπικό γίνεται συνολικό. Σηκώνει αρκετή συζήτηση το θέμα. Το γιατί τα καπαρέ να θεωρούνται κάτι κατώτερο που το να πάει κάποιος να παρακολουθήσει θέατρο ή μια διάλεξη φιλοσοφίας. Στην τελική, ο ορισμός του σωστού τζιαι του λάθους τζιαι του πάνω τζιαι του κάτω ανήκει στον κάθε ένα που μας. Εν είμαι κάποιος για να κρίνω τις προτιμήσεις του καθενού, που τη στιγμή που αυτές παραμένουν προσωπικές τζιαι παραμένουν μακριά που στοιχεία προσυλητισμού τζιαι πλύσης εγκεφάλου.

Τζιαι επίσης κρατώ κάποιους ενδοιασμούς για το πόσο διαφορετική είναι η γενιά του σήμερα που την γενιά του 80 και του 90.

• Μοιράστου την ποιο μεγάλη τρέλα που έχεις κάνει ως τώρα.

 Μια νύχτα στην Αγία Νάπα που επιττώσαμε με κάτι φίλους, τζιαι όσα ακολουθησαν..:))

• Αν θα μπορούσες να πάεις πίσω στον χρόνο, τι θα έλεγες στον νεότερο εαυτό σου;

 Να μην προσπαθεί να αλλάξει επειδή θέλει να μοιάσει στα πρέπει της κοινωνίας ή του κύκλου του, αλλά επειδή το θέλει ο ίδιος. Να μη βιάζεται να μεγαλώσει (τωρά αντιλήφθηκα την ουσία τούτης της κουβέντας. Όσες φορές τζιαι να μου την είπαν αρνήθηκα να την ακούσω). Τζιαι να μην επηρεάζεται πολλά που συμβουλές τζιαι απόψεις, αλλά να κάμνει όι μόνο τζίνο που θέλει αλλά τζίνο που νιώθει. Γιατί καλύτερα να υποφέρεις που αποφάσεις δικές σου παρά άλλων. Ο καθένας βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια τζιαι διαμορφώνει τις δικές του απόψεις. Αλλά κανένας εν βλέπει τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ. Ότι εν ωραίο τζιαι σωστό για τον άλλο, μπορεί για σένα να μεν ένει, τζιαι το ανάποδο. Επίσης να μη φοβάται να ρισκάρει τζιαι να μη φοβάται να κάμει κάτι που..φοβάται τζια τον αγχώνει. Εν καλά να είμαστε ασφαλείς στο αφκό μας αλλά εν πειράζει να φκαίνουμε τζιαι έξω κάποτε. 

Επίσης να είναι πιο δυνατός χαρακτήρας, πιο ανοικτός τζιαι να μη φοβάται να πει την αποψην του.

• Και κάπως έτσι, για να το κλείσουμε, επειδή είμαι σινεφίλ, θα ήθελα να μου προτείνεις μερικές από τις αγαπημένες σου ταινίες.

Γενικά εν βλέπω ταινίες αλλά από όσες είδα αρέσαν μου οι: i am sam, saving private ryan, shawshank redemption, pursuit of happyness, alcatraz. Η τελευταία που είδα ήταν το the inside man τζιαι άρεσε μου αρκετά.

Χαβ φαν

 Σε ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σου :)

**********************

Στον Μισιαρό θαυμάζω πολλά πάνω του, την ψαγμένη και ευγενική ψυχή του, μαζί με όλη την αισιοδοξία που έχει για τους αθρώπους. Εν σας θυμίζει κάπως τους ιδεαλιστές της Γαλλικής επανάστασης;
Αν και είχα την ευκερία να έρτουμεν πολλά κοντά μιας και ήμασταν και οι δύο συμμαθητές, και οι δύο μπλόγκερς, ηξέραμεν και οι δύο ο ένας τον άλλον (both ως Misharos and Black Cat αλλά και ως Άγγελος και Ν.) αλλά ίσως όπως το ανάλυσεν, απλά επειδή έχουμεν διαφορετικές περσόνες online και offline, είχαμεν δημιουργήσει τζίνο το awkwardness που απλά δεν μας άφηκεν να γνωριστούμεν καλύτερα. Και ειδικά τωρά που επίεν και μέσα στρατό ενώ ως πέρσι έβλεπα τον κάθε μέρα στην αυλή, κάπως μετανιώνω το που άφηκα τις κουβέντες μας να κυμένονται μεταξύ του "Γειά" και του "Bye Bye". Next time we meet, let's have a proper chat, a'aight?

"Homemade" Postcards #1

Πριν κάτι μήνες είχα ππέσσει πάνω σε μια ιστοσελίδα, το PostSecret και είχα εμπνευστεί από όλες εκείνες τις κάρτες γεμάτες μυστικά.

Κάπως έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω κι εγώ τις δικές μου. Σε αντίθεση όμως με αυτές του PostSecret, οι δικές μου προορίζονται για συγκεκριμένα άτομα και είναι πιο πολύ σαν δώρο παρά σαν αποκάλυψεις ενός δραματικού μυστικού.

Νομίζω είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον hobby, ειδικά άμαν έχεις (όπως έμενα) καμπόσους φίλους στο εξωτερικό και θα ήθελες να κρατήσεις μία ξεχωριστή επαφή με τον καθένα τους.

Μερικές από τις κάρτες δεν θα καταλάβετε τι αποτυπώνουν, άλλες απλά θα τις βρείτε όμορφες, άλλες παράξενες. Όπως και να έχει, enjoy~

1. Προς Δανία

2. Προς Ισπανία

3. Προς Μολδαβία

4. Προς Γεωργία

5. Προς Σλαβομακεδωνία

6. Προς Γερμανία

7. Τούτη εστάλθηκεν στην Ουγγαρέζα η οποία συνέχεια ενιαούριζεν με έναν παράξενο ήχο, "Μάου".
Εμείς "Νιάου Νιάου" το γατάκι, στην Ουγγαρία "Μάου"

8. Αυτή σηκώνει επεξήγηση για να μεν παρεξηγηθούμεν.
Η συγκεκριμένη είναι για τον Γάλλο - μεγάλη πορνέλλα!!

9. Προς Βουλγαρία

10. Προς Πολωνία

11. Προς Σερβία

It's just another New Start

Κατά το απογευματάκι εν να ξεκινήσω να κατευθύνομαι προς το σχολείο για να διανυχτερεύσουμεν τζικάτω μέχρι Δευτέρα πρωί όπου ξεκινά officially η σχολική μου χρονιά ως τελειόφοιτη. Είμαι πολλά ενθουσιασμένη. Μιας και εν η τελευταία μου χρονία θα ήθελα to make the most of it.

Εντάξει, εν να πρέπει να στρώσω τον κώλο εαυτό μου να κάτσω να γράψω τζίνο το γέριμο το personal statement για τα πανεπιστήμια και να λύσω στο θκιάβασμα για να τα πάω καλά στα A-levels. Θέλω όμως να είμαι της νοοτροπίας work hard play hard.

Εν είμαι άθρωπος του μέτριου, μισώ το μέτριο (σκατοζώδιο που τα θέλει ούλα τέλεια shit shit). Αρέσκει μου όμως να μπαλανσάρω τις καταστάσεις γι'αυτό και θα ήθελα να ξέρω ότι δουλεύω ναι μεν σκληρά για να πετύχω τους στόχους μου αλλά συνάμα δεν στερώ στον εαυτό μου από το να ζήσω διάφορες εμπειρίες. Φέτος εν να είμαι πιο τολμηρή, τούτο το live life with no regrets.

Ξέρω το ότι σύρνω πολλά κλισέ κουβέντες που ούλοι λαλούμεν σε new beginnings. Σίουρα του χρόνου εν να λαλώ τις ίδιες μαλακίες. Αλλά με απόλυτη ειλικρίνια νιώθω πως όντως έχω βελτιωθεί που πέρσι, και που πρόπερσι και που προπρόπερσι και πάει λέγοντας. 

Και φέτος θα είναι αλλή μια χρονιά of self improvement. 

Ίσως φταίει και η ενηλικίωση. Νιώθω πολλά πιο αυτόνομη και πως εν χρειάζεται να δίνω δικαιολογίες για να κάμω κάτι. Απλά κάμνω τζίνο που θέλω επειδή το θέλω.

Για παράδειγμα.....tattoo!

Χαχαχα, ναι είμαι πελλή! Εσύ μπλογκερ μου, τι έκαμες στα 18χρονα γενέθλια σου;

Εγώ εκτύπησα μελάνι (κάπως κλισέ me knows αλλά 'ντάξει, ήταν μια πελλάρα που έχει δαμέ και τρία χρόνια που ελαλούσα να την κάμω στα 18χρονα μου).

Εν πολλά ερώτικα φώτο (σόρρυ για όσους με θκιαβάζουν που την δουλειά) αλλά χάτε 18 and legal λαλούν (σαν δικαιολογία οι μιτσιές που γυρίζουν πορνό). Χάχαχαχα αφού είπαμεν το, είμαι κορίτσι του πάθους (και της στέρησης).

Λαβ εντ xxx,

Black Cat

Sharing one of those naughty teen stories

Scroll άμαν βαρκέσε να με θκιαβάσεις που κάμνω χαρούες που έφτασα τα 10000 views.

Όταν το εξεκίνησα τούτο το μπλογκ επερίμενα πως δύο-τρία πλάσματα ήταν να με εθκιαβάζαν ούλα τζι'ούλα και τούτοι επειδή ηξέραν με που το προηγούμενο μου μπλογκ. Εφτά μήνες, εφτά μήνες μετά βλέπω τον αριθμό στα views να ξεπερνά τις δέκα χιλιάδες και εκπλάγηκα με τον εαυτό μου που κατάφερα να δεσμευτώ και να συνεχίσω να γράφω για εφτά μήνες. Αν σκεφτείς ότι το γραφείο μου είναι γεμάτο με ημερολόγια όπου έχουν γραμμένες τρεις-τέσσερις σελίδες μόνο εξηγά πολλά.

Ναι, ένα που τα άσχημα στοιχεία της φύσης μου είναι πως χάνω αναλόγος γρήγορα ενδιαφέρον και τα παρατάω εύκολα. Δεν είμαι πεσσιμίστρια ούτε χάνω ελπίδες γρήγορα, απλά, όταν χάσω την όρεξη μου σε κάτι απλά το νιώθω σαν αγκαρία και σπατάλη του χρόνου μου, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να έκανα κάτι καινούργιο το οποίο και θα με έκανε να νιώθω ωραία καθώς το έκανα.

Το ίδιο και με τούτο το μπλογκ. Είχα το ξεκινήσει για να καταγράφω κάτω γεγονότα και σκέψεις της εφηβικής μου ζωής αλλά μέσα μου ένιωθα πως δεν θα τραβούσε παραπάνω που τρεις μήνες. Μάshαλλα όμως, καλά τα πάμεν ως τωρά. Ένας που τους κύριους λόγους που εσυνέχισα να γράφω ήταν επειδή είδα είχα απήχηση (νομίζω εν πολλά φυσική συμπεριφορά). Γι'αυτό, σαν δώρο για τα δέκα χιλιάδες views, θα μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία αχαλίνωτου πάθους και σεξ (no, not really) που εβίωσα όσον ήμουν ένα μήνα στην Αμερική.

Αστεία αστεία, αλλά μόνο ένα πλάσμα, ο κολλητός μου, ξέρει τούτη την ιστορία. Άλλα επειδή ξέρω το ότι σας αρέσκει άμαν σας διηγούμαι τις αταξίες μου, πιστεύκω κάμνει για ευχαριστήριο δώρο.

****

Ξεκινώ...

Σε ένα προηγούμενο μου ποστ είχα περιγράψει τα διάφορα αγόρια που είχα έρθει κάπως κοντά τους όσον ήμουν Αμερική. Κάμε κλικ δαμέ και αν βαρκέσαι το πολύν θκιάβασμα πίενε τζιαμέ που μιλώ για τον Πολωνό. Επειδή με τούτον θα ασχοληθούμεν σήμερα. Πίενε θκιάβασε και έλα πίσω γιατί μετά εν θα καταλάβεις και πολλά (μεν αγχώνεσε δύο παραγράφους έγραψα για εκείνον ούλον τζι'ούλον).

Λοιπόν.... Τις τελευταίες τρεις μέρες στο Αμέρικα, μας επήραν στην πρωτεύουσα και μέναμε δυο-δυο σε κάτι διαμερίσματα - έμπενες μέσα, είχεν εναν μιτσή όφκερο δωματιούι, ακόμα ένα πολλά μεγαλύτερο δωμάτιο με δύο κρεβάτια, ένα μπανιο και μία κουζίνα. Το δε διαμέρισμα ήταν όφκερο μεν φανταστείς και πολλά. Ο μόνος του σκοπός ήταν για να έχουμεν κάπου να κοιμόμαστε την νύχτα και απλά εβόλεφκεν που ήταν δίπλα που τον σταθμό του μετρό και μες το urban ring της πόλης.
Αν κι εγώ και η Βουλγάρα είμαστουν αρκετά άτυχες, έκατσεν μας ένα αχούρι! Το μπάνιο και το υπνοδωμάτιο ήταν γεμάτα με κάτι μαύρες σγουρές τρίχες - θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν τρίχες στήθους (ναι.... μάλλον δεν ήταν....).

Το πρώτο βραδάκι ξαπλώσαμε από νωρίς στα κρεβατάκια μας μιας και είχαμεν εξουθενωθεί πρώτη μέρα στην Ουάσινγκτον. Ούτε καν τις βαλίτσες μας δεν τις είχαμε αδειάσει.

Καθώς κοιμόμουν ένιωσα ένα παράξενο αίσθημα πως κάποιος με παρακολουθούσε. Δίχας τον έλεγχο μου, τα μάτια μου άνοιξαν απότομα και το χέρι μου εκτινάχθηκε στον αέρα. Αμέσως είχα κτυπήσε με δύναμη...κάτι...
Γύρισα αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τι ήταν, ή μάλλον καλύτερα, ποιός. Άκουσα ένα μπάσο βογκητό, ένα πνιγμένο χαχάνισμα και κάποια γνώριμη αντρική φωνή να μου απολογείται συνέχεια.

Έχω εφτά βαθμούς μυωπία (πρέπει να πάω οφθαλμίατρο γιατί νομίζω εψήλωσεν πάλε αλλά τέσπα), και έτσι μες το μισοσκόταδο ειλικρινά δεν έβλεπα την τύφλα μου. Ρωτώ τους ποιοί είναι ειδεμή θα έπρεπε να πλησιάσω σε απόσταση δέκα εκατοστών για να τους αναγνωρίσω. Ήταν ο Γάλλος, ο Κούρδος και ο Πολωνός.

"Τι κάμνετε δαμέ;!" σύρισα μέσα από τα δόντια μου για να μην ξυπνήσω την Βουλγάρα.
"Ήρταμεν για το πάρτυ" είπεν χαρωπά ο Κούρδος και ξαφνικά άκουσα δύο-τρεις συγχορδίες πάνω στην κιθάρα.
"Έφερες και την κιθάρα σου;!!"
"Ε βέβαια. Γίνεται πάρτυ χωρίς κάποιος να φέρει την κιθάρα;" τέλια χαλαρά σαμπώς και δεν ήταν δύο η ώρα τα χαράματα, τρία αγόρια μες το δωμάτιο δύο κοιμισμένων κοριτσιών, στο οποίο και δεν θα σχολιάσω το γεγονός το ότι επαραβιάσαν την πόρτα παράνομα και εμπήκαν μέσα (απορώ ποιός ήταν τζίνος που ήξερεν πως να παραβιάσει την κλειδαριά...χμμ....το στοίχημα μου πάει πας τον Κούρδο).

Εξύπνησα την Βουλγάρα για να της δείξω τους ακάλεστους επισκέπτες μας. Και κατευθύνθηκα προς την βαλίτσα μου για να έβρω ένα παντελονάκι να φορήσω μιας και ήμουν τελίως προβλητικά ντυμένη ή μάλλον άντυτη. Ψηλάφισα μες το σκοτάδι και πάγωσα μόλις ένιωσα την βαλίτσα μου που ήταν ανοιχτή. Με απότομες και άτσαλες κινήσεις ήβρα και άνοιξα τα φώτα του δωματίου, έριξα μία γρήγορη (θολή) ματιά και έπειτα πήγα στην κουζίνα.

Την επόμενη μέρα τους ευχαρίστησα πας το φέιςμπουκ που με εβοήθησαν να ξεπακετάρω

Άνοιγα ερμάρια, συρτάρια, κοίταζα πράγματα που κρέμονταν από τις λάμπες, ως και μες την κατάψυξη εβάλαν ρούχα μου. Τα αγόρια με παρατηρούσαν τρομοκρατημένα καθώς περίμεναν να δουν την αντίδραση μου.

Γυρίζω με ένα χαμόγελο που το ένα αυτί ως το άλλο και σφίγκω τους τα χέρια λέγοντας τους πως ήταν τέλειο και πως ήταν πολλά αστεία φάρσα. Η Βουλγάρα ήταν αγουροξυπνημένη και δεν είδεν το θέαμα. Αντίκρισεν το το επόμενο πρωί και η αντίδραση της ήταν καταπληκτική.

Είμασταν λοιπόν πέντε άτομα, η ώρα ήταν δύο. Αποφασίσαμεν και ρίξαμεν τα στρώματα χαμέ, επιντόσαμεν τα δίπλα δίπλα, στο ένα εξάπλωσαν ο Κούρδος και ο Γάλλος, στο διπλανό η Βουλγάρα κι εγώ και για τέλος, πας το έπιπλο του κρεβατιού δίπλα μου εβάλαμεν το Πολωνό επειδή για τρεις εβδομάδες έσπασεν μας τα με το να το παίζει δυνατός και να σύρνει κουβέντες της φάσης "Εμείς οι Σλάβοι αντέχουμεν τα πάντα!". Ξάπλωνε πας το ξύλο τώρα να σε δω!

Μετά που έπαιξεν ο Κούρδος την μουσικούα του, κατά τις τρεις είχαμεν ούλοι γύρει να κοιμηθούμεν. Ο Πολωνός δίπλα μου, κάθε φορά που ετάρασεν ετρίζαν και τα ξύλα. Δώστου τρίξιμον, δεν εσταματούσεν. Φακκώ του κι εγώ με την παλάμη μου πας το χέρι του για να τον κάμω να σταματήσει και που την κούρασην μου αφήσα το χέρι μου πάνω στο κρεβάτι του. 

Εδώ ξεκινά το φαν παρτ.

Άρκεψεν ο κύριος και εχαΐδευκεν το. Δώστου χάιδεμα για δεκαπέντε λεπτά και.... Σαμπώς και δεν είχεν ξανακουμπήσει θηλυκό χέρι. Σφίγγω του το. Για να σταματήσει βέβαια. Έλαβεν το λες και του έδωσα το πράσινο φως για να συνεχίσει. Το χάδι του άλλαξε πορεία, κατευθύνθηκε προς το πρόσωπο μου. Άρχισε να μου πειράζει τα μαλλιά μου. Προσωπικά έχω αδυναμία με το να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά μου, το λατρεύω. Δεν υπάρχει ανώτερο αίσθημα χαλάρωσης για εμένα.

Έτσι για κάμποσα λεπτά μου χάιδευε τα μαλλιά μέχρι που τα δάχτυλα του επιδέξια κινήθηκαν προς το πρόσωπο. Μου χάιδεψε τα μάγουλα, τα βλέφαρα, την μύτη, το σαγόνι και τέλος τα χείλη. Έμεινε εκεί. Να παίζει με το κάτω μου χείλος. Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου. Δεν ήξερα αν ήταν ξύπνιος ή αν κοιμόταν ελαφρά. Με την τύφλα μου δεν εκατάφερνα να δω. 

Στα πολλά τα χάδια... εν άντεξα... Ήταν ο ένας μήνας μαζί του. Ήταν η ρομαντική μου ψυχή. Ήταν και η στέρηση μου να μεν το ξεχνούμεν και τούτο.

Άρπαξα του το χέρι, σηκώθηκα ελαφρώς, έφερα το πρόσωπο μου αργά αργά πιο κοντά στο δικό του και με κλειστά τα μάτια κατάφερα και κούchισα το πάνω του χείλος (κάτι πρέπει να κάμουμεν με τούτη την μυωπία...). Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά. Ξάπλωσα πάλε πίσω στην θέση μου και έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι.

Πως μου ήρτεν να τον φιλήσω;!!!!! Έχασα τον τέλια!!! Τι επία και τον εφίλησα η πελλή; Και μάλιστα με άλλο τρία πλάσματα να τζιμούντε πέντε εκατοστά πάρατζι μου.

Ακούω ένα κρικ.

Βλέπω το χέρι του Πολωνού να ξαναπλησιάζει το πρόσωπο μου. Άρχισα να τρέμω στο άγγιγμα του. Λες να ήταν το άγχος; Λες να ήταν η αδρεναλίνη μου που είχεν εκτοξευθεί στα ύψη; Έτρεμα, όπως έτρεμα στο πρώτο μου φιλί. Με τον Ψυχοπαθή δεν είχε αντιδράσει ποτέ το σώμα μου έτσι.. Πίστευα πως είχε χαθεί στο πρώτο μου φιλί αλλά χάρηκα μόλις είδα πως έτρεμα ξανά, όπως το σπουργιτάκι.

Εγέλασεν χαμηλόφωνα.

Κρακ.

Είχεν κρεμαστεί από το κρεβάτι και έρχονταν όλο και πιο κοντά μου.

Κρακ κρακ.

Ο ήχος του κρεβατιού που έτριζε γέμιζε το δωμάτιο. 

Πήρα μία βαθιά ανάσα. Σκέφτηκα πως αν δεν έκανα κάτι κάποιος θα ξυπνούσαι και μετά κάτσε εξήγα τα ανεξήγητα. Ανυψώθηκα λίγο, πέρασα το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του και τον άφησα να με φιλήσει. 

Κρακ. Κρικ. Κρακ.

"Μεν ταράσεις και εν να τους ξυπνήσουμεν" 

"Ε και;" (μα παίζεις μαζί με το άγχος μου ολάν;!) Έστριψε προς το πλάι και έφερε τα χείλη του δίπλα από το αυτί μου "Μεν φοβάσαι" ψιθύρισε. Έπειτα μου δάγκωσε παιχνιδιάρικα το λοβό μου και άρχισε να μου φιλά το αυτί. 

Εεεεε εντάξει. Τζιαμέ εχάσαμεν τον τέλια. Είχεν μου ανάψει φωθκιές και δύσκολα θα μου τις έσβηνε.

Έτσι αφνιδιαστικά όμως ένα γυναικείο ερωτικό βογκητό αντήχησε μες το σκοτεινό δωμάτιο. Ο Πολωνός σταμάτησεν απότομα.

"Εν ήμουν εγώ!" βιάστηκα να δικαιολογηθώ. Μα τί γινεται δαμέ; Άλλη πειράζουν και άλλη φκάλει τους ήχους; Παρατηρήσαμεν και οι δύο την Βουλγάρα δίπλα μου η οποία εσυνέχιζεν να βγάζει αδύναμα βογκητά και στεναγμούς.

"Δεν είμαστε οι μόνοι με άτακτες σκέψεις απόψε" (ναι, ναι, κάμνε χαρούες εσύ....) Εκατεύθυνε το σαγόνι μου να γυρίσει προς εκείνον και με ξαναφίλησεν. Πρέπει να επέρασεν ένα λεπτό όταν μας διάκοψε ακόμα ένας ήχος της νύχτας.

Η συμφωνία ρογχαλιτών του Κούρδου. Αγνοήσαμεν τα στην αρχή αλλά όταν έφτασαν στο φόρτε τους δεν αντέξαμεν και εγελάσαμεν - ξέρεις, με τζίνο το πνιγμένο γέλιο. Ξάπλωσα πίσω στο μαξιλάρι μου και προσπάθησα να πνίξω τα γέλια μου. Το ίδιο έκανε και ο Πολωνός. Όταν προσπάθησα να ξανασηκωθώ για να πάω προς εκείνον, η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά για ένα δευτερόλπτο όταν είδα πως και ο Γάλλος είχεν ξυπνήσει και κάθονταν στο στρώμα. 

Είδεν με. Είδα τον.

Η πιο γρήγορη μου αντίδραση που κατάφερα να βγάλω εις πέρα ήταν να κάμω ότι τάχα εσηκώστηκα για να αλλάξω στάση. Εγύρισα την πλάτη στον Πολωνό και έππεσα να θωρώ τα μούτρα της Βουλγάρας. Ενόμισα ότι ήταν να αντέξω να περιμένω έτσι για κανένα δεκάλεπτο μέχρι να κοιμηθεί και ο Γάλλος όμως!

Είχεν με πιάσει ο ύπνος μες σε δευτερόλεπτα. Όπως το κτηνό.

Το πρωί όταν εξύπνησα ο Πολωνός δεν ήταν στο κρεβάτι του. Είχεν φύγει να πάει να κοιμηθεί για λίγες ωρίτσες στο μαλακό του κρεβάτι. Είδηση δεν επήρα.

Και βασικά, όταν με ρωτούν αν έκαμα καμιά "αταξία" όσο ήμουν Αμερική, λαλώ τους πως ήμουνα ένα αγκελούδι - και απογοητεύουνται (ένα πράμαν το ότι ούλοι εκαρτερούσαν πως ήταν να πάω τζιμέσα και ήταν να εγύριζα το νέο season του  Sex & City δεν το καταλάβω... είπαμεν ότι είμαι παθιασμένη κορούα αλλά όι και έτσι). Τωρά να είμαστε και λίον ρεαλιστές, εν και έκαμα και τίποτε το πολλά naughty - ο τίτλος του ποστ ανεβάζει πολλά τα expectations. 

Αλλά πάλε, άρεσεν μου πολλά η κατάσταση που είχα βρεθεί. Τούτη ούλη η αδρεναλίνη. Οι κτύποι της καρδιάς μου που είχαν φτάσει τους 200. Εν τούτο το αίσθημα κινδύνου που όπως και να το κάμουμεν εν αφροδισιακό.